Transcendente ervaringen ons kunnen overvallen, als de ontvankelijkheid hiertoe aanwezig is.
Ik denk dat het in de natuur was, een jaar of twintig geleden, in de namiddag en op mijn eentje, maar dat is maar een gedachte, geen herinnering die zich beroept op een ervaring…
Een brokje viel in de tas, ik viste het eruit met een lepeltje en op het moment dat het de smaak-en geurpapillen in mijn mond raakte, werd ik als door een inwendige katapult weggeslingerd het verleden in, naar een periode van mijn jeugd die ik helemaal vergeten was.
Als onze manier van reageren niet conform is aan dat (maatschappelijk) plaatje, lopen we risico op afwijzing en gaan we daar makkelijk over piekeren.
Om dit te counteren kunnen we een andere, meer constructieve perceptie ontwikkelen op deze kloof.
Gekatapulteerd. Zo voelde ik me toen ik in een Spaanse boekenwinkel deze bladwijzer meekreeg.
Natuurlijk ging hij over Federico, de grote Spaanse dichter.
Maar voor mij ging hij over Lorca, mijn intiemste vriend.
Wat er ook gebeurt, tandpijn of tegenslag, het is altijd even verschieten. En dan, volslagen los van elke methode, overtuiging of ideologie, adem je weer in.
De moed om foert te zeggen tegen de terreur van de tijd en, in dit geval, ook foert te zeggen tegen wat je denkt dat anderen denken over jou.
Leren ontdekken wat je wil. Wat voor jou, op dit moment in je leven, je hart sneller doet kloppen of tenminste het gevoel geeft dat je goed bezig bent. En vervolgens is het kwestie van de manieren te vinden om niet te blijven hangen in mooie wensen, maar om intenties om te zetten in concrete veranderingen.
‘We kunnen onze dagen doorbrengen met druk bezig zijn, zonder dat ons hart ligt in wat we doen.’
Met dit zinnetje raakt ecofilosofe Joanna Macy meteen de kern van waar ik in mijn cursus De prioritijd in je leven naartoe wil: hoe kan je bijsturen om je tijd echt te besteden aan je prioriteiten. Aan de dingen die je leven betekenis geven en je hart sneller doen kloppen.
Je kan je leven niet méér tijd geven, dus geef de tijd die je rest meer leven.
In plaats van te wachten tot: de werkdag erop zit, het weekend eraan komt, ik nog eens een leuk moment met X of Z heb, het mooi weer is…
Iedereen (glim)lacht op deze prent uit de zeventiger jaren, behalve de zittende man uiterst links. Dat is waarschijnlijk de winnaar van het petanque spel dat ze net achter de rug hebben.
Je zou het misschien niet denken, maar ook in de mindfulness beweging is men intensief en daadwerkelijk betrokken op maatschappelijke, politieke en ecologische realiteiten en conflicten en de impact die ze kunnen hebben op de toekomst van onze aarde.
Tijdens een pauzemoment in de cursus ‘Rust in je hoofd‘ liep een cursist op me toe en zei: Doordat jij dat allemaal zo goed weet, heb jij van al dat gemaal en gepieker toch geen last meer? Die vraag had ik niet verwacht en ik zei: Oh, maar ik ben nog steeds een debutant hoor. En …
Regelmatig verdrinken mensen doordat ze vanop het strand de zee inlopen en vanop een zandbank in het water terecht komen. In zo’n mui – een put tussen twee zandbanken – stroomt het water met grote kracht terug naar zee. Mensen worden hierin meegesleurd en gaan dan automatisch terug naar de kust zwemmen, tegen de stroming …
Water kan mensen zomaar laten verdwijnen.
Met de overstromingen in Wallonië en Duitsland ervaarden we deze verschrikking als plots heel dichtbij.
Na het zien van een reportage erover, loop ik de tuin in en terwijl ik aan het wieden ga herbeleef ik plots scène na scène een fragment uit de film Sous le sable.
In De Wand van Marlen Haushofer las ik een mooi voorbeeld over hoe makkelijk men aan het piekeren gaat. Een vrouw leeft afgezonderd met haar dieren in de natuur. Haast constant is ze aan het werk, sleept zich van klus naar klus en put zich uit. Want als ze niet afgeleid is dan gaat ze …