fbpx

Mijn poetsvrouw is de enige die mij ooit heeft zien vliegen

Dat kwam zo. 

Ze was rond deze tijd van het jaar de keuken in al zijn oksels aan het kietelen, maar aan eentje kon ze niet aan. Ik kroop op het houten aanrecht en reikte met mijn voet op de uiterste rand naar de verste oksel. Net toen ik die in een wijds gestrekte houding met mijn plumier raakte, brak de houten rand af. Hoog was dat niet, amper een goeie meter. Maar in mijn beleving heb ik minutenlang gevlogen, alsof ik een zweefvliegtuig was. Zo had ik een hemel aan tijd om na te denken hoe ik zou landen. Ik herinner me zeer levendig hoe ik in alle rust de verschillende opties overwoog: rug- of buiklanding, met uitgestrekte of ingetrokken handen, ellebogen of knieën. Alle scenario’s werden doorgelicht en het beste haalde het zonder haast. 

Het was de gil van de poetsvrouw die me met tegenzin terugbracht naar de kloktijd en het eerste wat ik zei was: laat me nog maar eventjes liggen zo. Maar eigenlijk bedoelde ik: laat me nog maar eventjes in die andere tijd. Zoals je dat ook kan hebben als je ’s ochtends uit een droom ontwaakt.

Tijd is een ongelooflijk vreemd verschijnsel. Er zijn zoveel verschillende dimensies waarin we de tijd kunnen beleven en de kloktijd is er maar eentje van, en toch denken we dat het de enige is. 

Toen ik in het oerwoud van Borneo was leerde ik dat de bosmensen daar, die het daglicht schuwen, een heel andere tijdsbeleving hadden dan wij. Als ze tijdens de jacht door een stuk bos moesten waar veel zonlicht aanwezig was, dan duurde die tocht voor hen verschrikkelijk lang. Dezelfde afstand in donkere schemer was zo voorbij.

Wat zou een antropoloog van een andere planeet denken over onze tijdsbeleving. Ons vreemde gedoe met nieuwjaar bijvoorbeeld.
Een zeer bizar ritueel en uiteraard boerenbedrog.
Er is immers in essentie absoluut niks nieuw met nieuwjaar, want de tijd loopt gewoon door zoals hij altijd heeft gedaan. Daar is hij ook echt goed in. Voor alle andere diersoorten is er geen enkel verschil tussen 31 december en 1 januari. Mijn kat en jouw hond liggen er– tenzij door het vuurwerk – niet wakker van. 
Maar de mens, die trekt graag een streep in de tijd. 

En dat is maar goed ook, want dan kunnen we ons herpakken, bijsturen om nòg beter te leven.  Dat doen we alvast ook in de cursus De (priori)tijd van je leven, maar dan op een methodische en consequente manier. Zodat het er ook van komt, die verandering.

Je kan je leven immers niet mèèr tijd geven, dus geef de tijd die je rest meer leven.
En laat ons vooral de tijd niet verspillen zolang we hem hebben.

Delen

1 gedachte over “Mijn poetsvrouw is de enige die mij ooit heeft zien vliegen”

  1. Je hebt een geweldige pen Wilfried en een goede neus om mijn nieuwsgierigheid op te wekken. Ik ken mijn prioriteiten (leren kennen door zwaar onderuit te gaan, meermaals) en ik probeer er naar te leven. Ik wens de deelnemers van je cursus dezelfde ervaring (zonder daarvoor meermaals zwaar onderuit te moeten gaan)
    &
    alvast een Gelukkig Nieuwjaar en laat dat vandaag al maar beginnen.

    Warme groet, Mieke P.

Laat een reactie achter

Ik lees je graag. Het is heel fijn als je een reactie plaatst. Dat brengt leven in de brouwerij. Je emailadres is enkel om de bron van het bericht te verifiëren tegen spam, het wordt uiteraard niet gepubliceerd. Dank je wel voor je reactie!