Op een winterdag zie ik in mijn tuin een klein vlekje, amper een vierkante meter, dat nog een zoen krijgt van Madame Soleil.
Ik besluit erin te gaan staan. Het is wel wat ongelukkig aan de straatkant gelegen en een alerte voorbijganger zou me kunnen spotten in een voor hem wellicht zeer onnozele houding.
Ik haal mijn schouders op, sluit mijn ogen, surf even op de golven van mijn ademhaling, anker mijn voeten en focus me op het fascinerend spektakel dat Laura op mijn netvlies tovert: rode slierten, oranje vlekjes, zwarte Magritte gordijnen, dansende vormen in de prachtigste kleuren.
Alles wat zich aandient neem ik glimlachend aan, ik hoef er niet over te denken, noch van commentaar te voorzien.
Na een paar minuten open ik weer mijn ogen en ben dubbel blij: omdat ik rustig geworden ben in mijn hoofd en omdat ik nieuwsgierig ben naar wat ik een volgende keer ga vinden als ik even de knop wil omdraaien.
Maar óm het te vinden is er wel een ontvankelijkheid nodig en dat is een beslissing.
En die beslissing vereist soms een beetje moed.
De moed om foert te zeggen tegen de terreur van de tijd en, in dit geval, ook foert te zeggen tegen wat je denkt dat anderen denken over jou.
Ontvankelijkheid ontwikkelen en anders omgaan met belastende gedachten, ook dat is wat je leert in mindfulness en Mindfulness Based Cognitive Training.