Gekatapulteerd.
Zo voelde ik me toen ik in een Spaanse boekenwinkel deze bladwijzer meekreeg.
Natuurlijk ging hij over Federico, de grote Spaanse dichter.
Maar voor mij ging hij over Lorca, mijn intiemste vriend. Een hond die een boek schreef (hoe kan het ook anders, ze zag hele dagen het slechte voorbeeld). Het boek ging over hoe honden naar mensen kijken en wat ze voor die laatste diersoort kunnen betekenen.
En ze was ook mijn beste mindfulness trainer ooit.
Misschien kwam dat gekatapulteerde gevoel doordat ik net die dag een brief had gekregen van een blinde dame die bleef rouwen om haar overleden geleidehond.
Ik schreef haar een zinnetje terug dat mij veel troost had geboden toen Lorca overleed. Het was zo’n mooie zin uit een brief van Rilke aan de schilder Baltus, toen die nog een kind was en een huisdier had verloren.
‘Verlies en bezitten zijn elkaars tegenpolen maar zijn ook onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zolang je dierbare leeft, ‘bezit’ je hem ‘buiten jou’: hij is daar ergens in je omgeving.
Wanneer hij sterft, verlies je hem, maar bezit je hem ‘binnen in jou’, veel sterker dan dat je hem bezat ‘buiten jou’.
Me vuelves Lorca.
Ik moet het geïnterpreteerd hebben als Kom weer naar me terug Lorca.
En het onvrijwillige geheugen katapulteerde me onverbiddelijk naar het laatste moment dat we samen waren.
Ze kon niet meer bewegen en ik zat naast haar.
Ze keek me de hele tijd aan en haar blik was vol mededogen.
Ze besefte dat ik, die almachtige, die altijd had kunnen toveren, haar dit keer, op dat kardinale moment, niet helpen kon.
En die blik zei: ik voel met je mee.
En toen sloot ze haar ogen en ging dood.