fbpx

Het evenredigheidsakkoord

Zo gelukkig dat ik me had gevoeld.
Dat kwam omdat ik deed wat ik heel graag doe maar zelden toe kom: bricoleren, constructies uitdenken en handmatig realiseren.
En dat alles zonder tijdsdruk.
Vandaag heb ik een systeem gezocht om een beeld voor de tuin, het vliegend hert, op een sokkel te krijgen en wel zo dat hij zich van zijn mooiste kant laat zien. De technische uitdaging lag in het vinden van een systeem waardoor hij zou afhellen tegen de zwaartekracht in.
Ik was aan de weer met slijpschijf, betonstaven en allerlei eenvoudige ophangingssystemen die in situ werden uitgevonden.
Het was het feest van de flow, ik ging er uren in op en voelde me licht en gelukkig.
Voor het laatste klusje moest ik vaak in het beeld boren. De fijne stukjes polyester vlogen me enthousiast in het gelaat.
Terwijl ik met een borstel het polysterstof uit de plooien van het beeld aan het vegen was, herinnerde ik het me.
Hoe Niki de Saint Phalle, de kunstenares die bij het grote publiek bekend is geworden met haar Nana’s, grote beelden in polyester, zwaar ziek is geworden en tenslotte overleden is door blootstelling aan polysterstof. Haar longen waren volkomen verwoest door het dodende, giftige materiaal.
Een paar minuten eerder raakte ik nog de hemel aan en nu donderde ik in pure rollercoasterstijl de hel in.

Even later landde ik weer nuchter op mijn poten.
Zo’n vaart zou het ook wel niet lopen, ik had misschien een tienduizendste binnen van wat Niki’s longen moeten hebben doorstaan.
Maar wat me opviel was dit: het was lang geleden dat ik me zo gelukkig had gevoeld en het was lang geleden dat ik me zo dicht bij de dood had gevoeld.
Alsof geluk en ongeluk een evenredigheidsakkoord hadden gesloten: hoe meer van het ene, hoe meer van het andere.
Wil je veel geluk, dan moet je ook bereid zijn veel ongeluk in de koop nemen.
Als je bijvoorbeeld betoverd bent door de liefde, dan ben je er tegelijkertijd ook door gegijzeld. Je denkt voortdurend aan de ander met zoveel vragen dat je er permanent onrustig van wordt, je vraagt je af in hoeverre de gevoelens wederzijds zijn, je analyseert signalen als een volbloed detective maar nooit ben je zeker van je interpretatie. Kortom, je bent volledig opgeslokt door het monster van de Grote Onzekerheid, maar het ergste is: al hetgeen zich buiten het liefdesverhaal afspeelt en dat voorheen een niet te onderschatten bron van plezier, voldoening of simpelweg geluk was, is uit je leven verdwenen als een dief in de nacht. Je bent permanent bezet terrein en je geniet niet meer. Maar mocht men je voor de keuze stellen om deze periode opnieuw te herbeleven, je zou geen seconde aarzelen. Want je bent nog nooit zo gelukkig geweest. En tegelijk nog nooit zo ongelukkig.
En zelfs al heb je mazzel en ken je de grote liefde, dan riskeer je een even groot verdriet als het stopt. Als je een kleine liefde kent, zal ook je verdriet kleiner zijn.
Dat is wat Julian Barnes in zijn gelijknamige boek “Het enige verhaal” noemt. Hij laat de lezer deze vraag beantwoorden:
‘Zou u liever meer liefhebben en meer lijden, of minder liefhebben en minder lijden?’
Alsof je kan kiezen met je verstand.

In mindfulness noemt men dit alles non-dualiteit. Thich Nhat Hanh formuleert het zo: no mud, no flower. Het is bij gratie van de modder in het leven, dat we de schoonheid kennen.
Al was het vandaag polyesterdeeltjes, de schoonheid was verrukkelijk.

Delen

Laat een reactie achter

Ik lees je graag. Het is heel fijn als je een reactie plaatst. Dat brengt leven in de brouwerij. Je emailadres is enkel om de bron van het bericht te verifiëren tegen spam, het wordt uiteraard niet gepubliceerd. Dank je wel voor je reactie!