In een vaste vraagrubriek uit de krant was één van de vragen: Noem één ding dat de kwaliteit van uw leven zou verbeteren.
Een van de vaker terugkerende antwoorden was deze: ‘Meer uren in een dag’.
Het lijkt een logisch, herkenbaar antwoord, we hebben immers allemaal het gevoel tijd te kort te komen.
Maar ik geloof er niks van.
Stel nu dat je twee uur per dag bij kreeg.
Wat zou je daarmee doen?
Het meest frequente antwoord zou zijn: dingen doen met mijn kinderen, partner, vrienden of familie, die ene hobby, de natuur intrekken, reizen, boeken lezen … Kortom de dingen die betekenis geven aan je leven maar waar je niet (voldoende) aan toe komt.
Toen ik intensief werkte met mensen met ernstige stress- en burn-out klachten, vroeg ik hen in hun agenda elk uur te noteren wat ze aan het doen waren. Nadien markeerden we die in functie van de voldoening die ze erbij hadden. Een lage voldoening was blauw, een hoge voldoening oranje en een reeks tussenkleuren.
Het blauw was opvallend dominant aanwezig. Dierbare ervaringen of momenten, oranje dus, verontrustend afwezig.
Vervolgens gingen we op zoek naar de oorzaken hiervan en hoe we die persoonlijke prioriteiten meer naar de voorgrond konden verschuiven.
Een van de meest gehoorde verklaringen was ‘Geen tijd’.
Terwijl er niets zo democratisch verdeeld is dan tijd. Iedereen heeft dezelfde tijdspanne: deze van de geboorte tot de dood, en niemand weet hoe lang dat duurt, daarin zijn we allemaal gelijk.
Als mensen het gevoel hebben dat ze met die 24h niet toekomen aan datgene wat voor hen het leven vervullend maakt, dan is dat niet het gevolg van een gebrek aan tijd, maar een gebrek aan priori-tijd.
Waar we naar op zoek moeten gaan zijn de onderliggende, saboterende mechanismen die maken dat we met onze 24 uur, niet (voldoende) toekomen aan wat ons hart sneller doet kloppen.
Want ook in een wereld waar de dag 26, 28 of 30 uur duurt, zou het antwoord op de beginvraag precies hetzelfde zijn.
‘We kunnen onze dagen doorbrengen met druk bezig zijn, zonder dat ons hart ligt in wat we doen.’
Met dit zinnetje raakt ecofilosofe Joanna Macy meteen de kern van waar ik in mijn cursus De prioritijd in je leven naartoe wil: hoe kan je bijsturen om je tijd echt te besteden aan je prioriteiten. Aan de dingen die je leven betekenis geven en je hart sneller doen kloppen.
Je kan je leven niet méér tijd geven, dus geef de tijd die je rest meer leven.
Het is immers nu dat je ervoor moet zorgen dat je op het eind van de rit kan zeggen: ‘Ik heb een mooi leven gehad ’.