Het onvoorstelbare beleven

Ik weet er eigenlijk niet veel meer van dan dit.

En ik denk er trouwens maar hoogst zelden aan, ik weet dat het er is, maar het vraagt geen verkenning of verklaring. Het enige dat ik weet is dat het een onvoorstelbare beleving was. En dat ik op dat moment dacht: dit is onmogelijk. 
En toch was het waar. 

Het was zeker niet onaangenaam, al ontstijgt dit soort beleving dualistische categorieën als prettig-onprettig. Het was een overweldigende ervaring die me achter liet met het gevoel dat ik kennis had gemaakt met iets dat ik niet kon bevatten.

Maar wat het was, waar het was, wanneer het was, dat weet ik niet. Ik kan zelfs niet zegen: ‘dat weet ik niet meer’, want vanaf het moment dat het voorbij was, was het uitgewist. 
Alsof een onmiddellijke amnesie de noodzakelijke voorwaarde was om het te kunnen beleven.

Ik was niet dronken of gedrogeerd, ken geen psychoses, heb een relatief gezonde aversie van zweverige toestanden en mijn rekker richting het para-normale raakt nog net tot bij Rupert Sheldrake, maar omhelst hem niet
Wel ben ik me bewust dat, alhoewel zeldzaam, transcendente ervaringen ons kunnen overvallen, als de ontvankelijkheid hiertoe aanwezig is.

Ik denk dat het in de natuur was, een jaar of twintig geleden, in de namiddag en op mijn eentje, maar dat is maar een gedachte, geen herinnering die zich beroept op een ervaring.
Het vreemde is dat ik van in het begin vrede had met dat ‘niet kunnen weten’. Al was het, zo voelt het toch, de meest overweldigende ervaring in mijn leven. 

Ik heb nooit moeite gedaan om ze terug op te roepen, laat staan te onderzoeken of analyseren. 

Alsof ik van meetaf akkoord was gegaan met ‘de voorwaarde’.

Het was een (s)piekervaring die mij even liet proeven van iets dat voor dit aardse bestaan niet bestemd is.

Jij ooit iets gelijkaardig meegemaakt, lezer?