Het goede nieuws is dat het elk moment met mij kan gedaan zijn

Het was december en ik zag een mooie broek in de solden hangen. Ze was stijlvol en goedkoop, maar bij nader toezien bleek het een zomerexemplaar en ik liep door. 

Toen kneep ik even in mijn wang. Wat deed ik nu? 

Ik had toch altijd zomerkleren gekocht in de winter en vice versa. Dat waren heerlijke aankopen, want dan waren de mooiste dingen het allergoedkoopst. Ik begreep dan ook niet waarom ik dit keer doorliep. 

Een redelijke verklaring kon ik mijn hoofd niet vinden. Maar ik voelde ze wel, ze zat een beetje onwennig in mijn torso. Het was voor het eerst dat het me toeviel, dat ‘besef’ dat me had doen doorlopen. Als ik er aandachtig op focuste en het doorvoelde, bleek het – in woorden gevat, wat ik hoor te doen om het hier te omschrijven – te gaan om het besef van mijn eindigheid. Zoiets van ‘Misschien ben ik er niet eens meer deze zomer en dan ligt die broek daar’. 

Dat was een goed besef. Niet dat er iets alarmerend met me aan de hand was. Ik voelde me met mijn 73 in goede doen. Alleen was er iets dat me blijkbaar toch sneller in termen van mijn eindigheid deed ‘denken’. Daar ben ik blij om. Want vanuit dat besef is de kans groter dat ik bewuster en zorgvuldiger omga met de tijd die me gegund is. Dat maakt mijn leven zoveel rijker en dat is maar goed ook, want ik heb er maar één en het is zo voorbij.

Uit angst voor de dood verdringen we allemaal de onvoorspelbare eindigheid van ons leven en doen we alsof de elixir van het eeuwige leven met de moederborst hebben ingelepeld gekregen. De prijs die we daarvoor betalen is meestal een oppervlakkig leven met in het eindstation een terugblik vergezeld van de verzuchting ‘Had ik maar…’. 

We wéten dat het laten doordringen van onze eindigheid de beste manier is om alert gefocust te blijven op onze levenskwaliteit: Ben ik nog goed bezig, wat zijn prioriteiten in deze periode en kom ik daar aan toe vandaag, verleden week, afgelopen maand? Zo neen, waar moet ik bijsturen? 

Wanneer was de laatste keer dat jij deze bijsturing gedaan hebt? Met nieuwjaar of bij je verjaardag of bij de veel te vroege dood van een leeftijdgenoot? Haast steeds blijven die mooie intenties onvervuld, het zijn woorden in de wind. 

Voorheen moest ik trucjes toepassen om me mijn eindigheid in herinnering te brengen en zo bewuster doorheen de dag te reizen.

Eén van die trucjes is de app WeCroak die wekelijks een quote tovert op het scherm van je phone, om te beseffen dat elke dag je laatste kan zijn en je uit te nodigen om vanuit dat besef je dagelijkse keuzes bewuster en waardevoller te maken. Want geef toe, hoe makkelijk glijd je niet mee in de routine van de train de vie en passeert je dag op automatische piloot. 

Veranderen betekent wel dat je moet wèten wat voor jou het leven waardevol maakt. Niet in Grote Woorden en Abstracte Begrippen, maar in concrete handelingen die je in het dagelijkse leven kan stellen. Want The way you live your day, is the way you live your life (mijn leefspreuk – ik wou ‘lijfspreuk’ schrijven, maar vind deze lapsus beter – met dank aan Annie Dillard).

Niet op een zware, bedrukkende manier, maar verfrissend helder en activerend het besef van de eindigheid ombuigen tot een methodiek om jouw persoonlijke prioriteiten in het dagelijkse leven bewuster een plaats te geven – nu, niet later, maar nu – is een onderdeel van mijn training De prioritijd van je leven die ik één keer per jaar geef, bij het begin van het nieuwe jaar.

Bij leven en welzijn.