fbpx
Portret van verraste vrouw die haar mond bedekt om te zwijgen

*-fobie

Mijn fobie is, zoals bij zovelen, het gevolg van een traumatische ervaring in mijn jeugdjaren. 

Het begon allemaal met een banaal huiswerk : een boekbes*reking. 

Ik had het boek gelezen en wou net beginnen met de bes*reking o* *a*ier te zetten. Toen ik de titel wilde noteren, namelijk ‘De wereld volgens Gar*’ van John Irving, sloeg mijn broer, net o* het moment dat ik de laatste letter neerschreef, achter mijn rug twee metalen staven keihard o* elkaar. Ik verstijfde van het verschieten, het leek alsof mijn hart een hele *oos had stilgestaan alvorens het tegen een hels tem*o in mijn borst tekeer begon te gaan. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg en rie* dat er een dokter moest komen. 

Ik voelde me heel benauwd worden: mijn oren suisden, ik voelde een beklemmende druk o* mijn borst, m’n vingers tintelden, ik begon wazig te zien en werd alsmaar duizeliger. ‘Dit is het begin van het einde’, dacht ik, en werd gek van angst.

Sindsdien ben ik als de dood voor de letter *, ik vermijd ze o* alle mogelijke manieren, want als ik ze tegen kom, dan krijg ik o*nieuw een *aniekaanval. 

‘Klassieke conditionering’, zegt mijn oudere broer die *sychologie studeerde en zeer blij was met het resultaat. De reden waarom hij die twee staven tegen mekaar sloeg was namelijk een ex*eriment over de leertheorie uit de twintiger jaren, dat hij eens wou overdoen. 

Intussen heeft die conditionering zich over de jaren heen uitgebreid als een olievlek. 

Je kan uiteraard met enig gezond verstand behoorlijk wat confrontaties vermijden door een aantal veranderingen in je leven aan te brengen. 

Dat was de afgelopen maanden al zo met mijn vakantiereizen. Zo heb ik *arijs en *raag, alhoewel allebei steden waar ik veel van hou, radicaal uit mijn reisbestemmingen geschra*t, en naar stranden met *almbomen of de *am*a zal het ook zo s*oedig niet meer gaan. 

Zelfs het *aradijs is voor het hiernamaals uitgesloten. 

Uiteraard brengt het kwaliteitsverlies in  je leven mee, in kleine en grote dingen. Zo schrijf ik met een tikmachine, niet met *en of *c. 

Eén van de wrede (morele) consequenties van mijn fobie is dat ik het in het Midden Oosten conflict niet langer meer kan o*nemen voor degenen waar mijn hart naartoe gaat, maar het wordt ook o* zich al moeilijk om nog ergens *ro voor te zijn tout court. En tegen wordt ook al lastig, gezien ik geen *etities meer teken.

Het had natuurlijk allemaal veel erger gekund : je zou in mijn geval maar een *aleontoloog, *aus of  *olitieker moeten wezen.

Maar aan alles komt een eind, ook aan mijn *-fobie. Ik verdraag wel best een gekke kronkel, maar ik wil niet dat het *athologisch wordt, en daarom heb ik besloten om een *unt te zetten achter mijn *aniek. 

Dat is me intussen wel mooi gelukt, maar ik blijf op mijn hoede, want voor je het weet zit je met symptoomve*schuiving.

Delen

2 gedachten over “*-fobie”

Laat een reactie achter

Ik lees je graag. Het is heel fijn als je een reactie plaatst. Dat brengt leven in de brouwerij. Je emailadres is enkel om de bron van het bericht te verifiëren tegen spam, het wordt uiteraard niet gepubliceerd. Dank je wel voor je reactie!