Eenzaam in je relatie? Te weinig Patati en Patata.
De gedeelde ervaring van banale, superkleine dingen.
Dat is wat je mist als je geen relatie hebt.
Dat is echter ook wat je mist als je wel een relatie hebt maar niet (meer) de gewoonte om je beleving te delen.
Ik zal het nooit vergeten, ook al is het twintig jaar geleden en zo banaal.
Ik stond in de keuken en keek door het raam naar het open veld. Plots kwam een reiger aangevlogen. Ik volgde gefascineerd zijn vlucht. Toen hij aanstalten maakte om te landen wou ik mijn vrouw roepen, die een beetje verder aan haar pc zat. Ik had eerder gezien dat zo’n landing van een pakkende schoonheid is en wou dit moment met haar delen.
Maar er was geen ontvankelijkheid voor.
We maakten een wat moeilijke periode door, en deelden nog weinig met elkaar.
Ik keek dan maar op mijn eentje naar die verrukkelijke dans waarmee de reiger landde. Maar niks verrukking niks verwondering. Enkel een zweem van eenzaamheid en een licht, dof verdriet.
Toen de reiger op zijn poten stond leek het alsof het niet eens was gebeurd. Of beter gezegd: het was gebeurd, maar zonder betekenis, zonder dat het mijn hart sneller had doen kloppen. Het was een neutraal gebeuren in plaats van een klein feest. Een kale kerstboom zonder versiering. Prettige Opwinding en Kleine Verrukking kwamen blijkbaar slechts langs als ze werden uitgenodigd door Gedeelde Beleving.
En die laatste, die was uit onze relatie geglipt als serum uit een losgetrokken infuus.
Al ging het een poosje later terug weer goed, de herinnering aan hoe eenzaam je kan zijn in een relatie heeft vandaag nog eens naar me gewuifd.
Ik las een interview met Jane Birkin in de krant. De interviewer vroeg haar wat haar het zwaarst viel nu ze al zo lang alleen leefde.
Ze zei: “Onlangs zat ik bij (de regisseuse) Agnes Varda thuis. Wat je mist, zijn de commentaartjes, zei ze, heel treffend. We keken naar een film op televisie met Grace Kelly. Agnès: wist je dat ze zo depressief was? Ik: Maar nee, nee. Patati patata.
Met Lou, die nog in Frankrijk woont, of Roman, de zoon van Kate, wissel ik voortdurend sms’jes: straks, op die zender, il-y-a un super docu.
Maar je mist de persoon naast je in de zetel, dat microklimaat van kleine reacties.”
Ik las over die Patati patata, over banale dingen als het delen van een filmkeuze of een docu. En toen gebeurde er iets vreemd. Mijn onvrijwillig geheugen kietelde onder de pluimen van een vergeten reiger, waardoor hij opvloog vanuit mijn le paradis du souvenir en landde op het tarmac van de herinnering.
Ik vertelde het aan mijn vrouw.
Ze glimlachte die glimlach van hen die denken: Waar heeft hij het over?
Maar dat gaf niet.
Willen Delen en Begrepen Worden zijn als de twee helften van een relatie: soms vallen ze samen, meestal niet.
Meer hoeft dat niet te zijn.
Wilfried Van Craen
Ook hierover gaat het in mijn cursus ‘Versterk je relatie’.