Mijn vrouw schoot in de lach. Ik was gewoon gaan zitten op een krukje om mijn stapschoenen aan te trekken en weer opgestaan. Ik vroeg me af wat daar nu zo grappig aan was.
Die vraag moet zich wellicht kenbaar gemaakt hebben in een rimpeling op mijn voorhoofd want ze riep met grote ogen: ‘Ouwemensengekreun! Je bent eraan begonnen!’
Dat ontlokte blijkbaar een tweede onbewuste rimpeling want ze gaf meteen een imitatie van de klanken die ik volgens haar net had geproduceerd toen ik was gaan zitten, en dan nog eens toen ik was opgestaan.
De eerste zou een ‘Aaah’ geweest zijn, met de lichte ondertoon van een onmiskenbare zucht. De tweede, toen ik de weinig indrukwekkende beweging maakte om op te staan, was waarachtig ‘Hopla’.
Het moet me ontsnapt zijn, maar de volgende dag betrapte ik er mezelf op. En niet alleen op het krukje om de stapschoenen aan te trekken, maar ook toen ik recht kwam nadat ik op mijn knieën de tuin had gezegend met dahliaknollen. Het was godbetert zelfs een overtreffender variant: aijejaijejai.
‘Godverdegodverdegodver,’ riep ik dit keer heel bewust uit, ‘daar gaan we niet aan beginnen hè Van Craen.’
Helaas, we zijn er niet alleen aan begonnen, we hebben intussen al razendsnel een kreunvocabularium ontwikkeld: Jaaah, Oeps, Ooh, Allez, Fonce Alphonse…
Het doet me denken aan de bemoedigende supporterskreten die je je peuter toeroept als ze beginnen lopen.
Zou het dan toch waar zijn, die cirkel?
De ouwe dag komt niet alleen!
Zo leuk en herkenbaar !