Niets is voor altijd, mensen niet, gevoelens niet.
Soms komen nieuwe liefdes of vriendschappen als meteoren je leven binnen. Het is dan de kunst om ervan te blijven genieten, ook al weet je dat ze sneller kunnen afkoelen dan je ooit had vermoed.
Dat ervaarde ook Nick Cave.
Het is niet makkelijk om een ware soulmate te vinden als je aan de top staat, Cave kende dat geluk. Blixa Bargeld was niet alleen de gedroomde gitarist voor zijn band maar ook de vriend die als een broer was, artistiek en persoonlijk.
Na twintig jaar even intense vriendschap als unieke samenwerking verbreekt Bargeld volkomen onverwacht en eenzijdig de relatie. Een amputatie voor Nick Cave & The Bad Seeds.
In een interview wordt Cave om een reactie gevraagd en hij zegt: “Blixa heeft het juiste moment aangevoeld om de relatie te beëindigen. Ik kan dat begrijpen.”
Ik zou veel mensen dat talent om zoiets te begrijpen, dat Nick Cave in zo’n zachte mildheid tentoonspreidt, willen toewensen. Kunnen aanvaarden dat relaties, van welke aard ook, maar duren voor zolang ze duren, is een kracht die maar moeizaam groeit.
Het is het ‘niet kunnen begrijpen’ dat het aanvaarden in de weg kan staan.
Mensen hebben vaak de neiging om te denken dat de relaties die betekenisvol zijn in hun leven, met een fixeerspray zijn behandeld.
Eenmaal die spray erover is gegaan, menen we ons verzekerd te mogen voelen tegen erosie, slijtage of metaalmoeheid. Maar ook emoties blijken, net als yoghurt, vervaldata te hebben.
De realiteit kan dan wel eens ontnuchterend zijn.
Ik herinner me een uitspraak van Dani Klein, de zangeres van Vaya con Dios.
Haar grootste ontgoocheling in haar leven was de liefde: ”Het drama van mijn leven. Ik heb daar heel veel tijd en energie in gestopt en tevergeefs. Ik kan alleen maar besluiten dat je het niet moet zoeken bij een ander. Dat levert niets op. Een ander kan je redding niet zijn. We staan alleen, ja. Kijk, als we met die gedachte konden opgroeien, zouden we ze kunnen integreren en accepteren en dan zou het gemakkelijker zijn.”
Ze heeft er alvast een doorleefde, inspirerende wijsheid uit geput, maar misschien had Dani Klein ook wel heel hoge verwachtingen van fixeerspray.
Misschien moeten we leren dat relaties net als mensen zijn: in voortdurende verandering.
“Misschien, dacht Arne, werden gevoelens gewoon niet zo oud als mensen. Vanaf een bepaalde leeftijd leefden echtgenoten samen als huisgenoten in een woongemeenschap, als ze niet allang gescheiden waren. Kinderen en ouders hielden op elkaar aardig te vinden, gingen evengoed bij elkaar op bezoek en waren blij als de ander weer ophoepelde. Vrienden verloren elkaar uit het oog, buren veranderden in vijanden. Minnaars werden een last, je schaamde je voor je oude schoolvrienden en zelfs een huisdier begon op een gegeven moment te irriteren…”.
Deze tekst uit Julie Zeh’s Ons soort mensen klinkt wrang en is eenzijdig negatief.
Maar hij raakt wel een kwetsbare plek: we kunnen ons niet inenten tegen de vergankelijkheid van emoties.