Ik zat op een terrasje op de Plaza de la Merced in Malaga en keek naar de spelende kinderen, de stijlvolle oudere dames, de fiere mannen, de knappe vrouwen, de mooie bomen en de wonderlijke va-et-vient.
En ik las een mooi gedicht van de Boliviaans-Zwitserse dichter Eugen Gomringer.
Hij had het geschreven in het jaar dat ik ben geboren, het noemt Ciudad en je hoeft er geen Spaans voor te kennen:
Avenidas
avenidas y flores
flores
flores y mujeres
avenidas
avenidas y mujeres
avenidas y flores y mujeres y
un admirador
Het gedicht stond al die jaren op de muur van een Alice Salomon-school in Berlijn.
Alice Salomon was een feministe econoom die honderd jaar geleden als één van de eersten opkwam voor de gelijkberechtiging van vrouwen. Er is naar haar een beroemde poëzieprijs genoemd, en Eugen Gomringer won die met dit gedicht.
Het moet nu, in de nasleep van de #Me Too beweging, worden verwijderd.
Ik probeerde te kijken naar de spelende kinderen, de stijlvolle oudere dames, de fiere mannen, de mooie bomen en de wonderlijke va-et-vient.
Maar de admirador in mij voelde zich als de eekhoorn van Tellegen:
‘Tijdens een wandeling in het bos stootte de eekhoorn op een taart, die daar midden een open plek lag te schitteren. Hij kreeg een ontzettende trek, maar er lag een briefje bij: “Deze taart is alleen voor wie eigenlijk geen trek in taart heeft.” O, dat was een teleurstelling. O, wat jammer, dacht de eekhoorn en zuchtend liep hij weg. Af en toe keek hij nog eens om en de taart leek dan te glimlachen naar hem. Ai, dat deed pijn. Maar hij vermande zich en ging verder. Hij besloot tot aan de rivier te lopen. Daar aangekomen maakte hij een praatje met de karper en opeens dacht hij: ik heb geen trek meer in taart. Hij holde als een waanzinnige naar de plek in het bos waar de taart stond, maar nog voor hij daar aankwam hield hij zichzelf tegen en zuchtte bedroefd: ik heb wèl trek in taart. Hij moest zich niets wijsmaken, hij zou altijd trek blijven hebben.’
Ik keek opnieuw naar de spelende kinderen, de stijlvolle oudere dames, de fiere mannen, de knappe vrouwen, de mooie bomen en de wonderlijke va-et-vient.
Als eekhoorn mocht dat.
Zeer eerlijk geschreven en herkenbaar. Wie is de maatschappij? Dat zijn wij en niet (enkel) de (sociale) media, of de ander. Dus mogen we zelf bepalen wat sociaal aanvaardbaar is en wat niet, onze eigen verantwoordelijkheid. Met respect voor de elkaar, privé is dat steeds makkelijker en veiliger dan een publieke mening te geven. Dan heb je kans politiek niet correct te zijn en op censuur. Zolang men een kat een kat mag blijven noemen en de mens mag zijn als de eekhoorn kunnen we blijven genieten van de schoonheid in iedere betekenis.